Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Her şey böyle başladı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Her şey böyle başladı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. .